Wilde toch wat gevoels/gedachten en acties delen.
Dus heb ik ze op papier gezet
In de tijd van de individuele therapie.
Brief aan mijn moeder
“Ik heb een sterke behoefte, wens, verlangen om te praten.
Ik heb zo vaak geprobeerd en gevraagd om eens echt te praten.
Echt praten en niet over anderen maar over ons.
Jammer dat ik niet gewoon kan/mag schrijven wat me zo raakt.
Wat me boos,verdrietig maakt en pijn doet.
Daar sta je niet voor open.
Je geeft tijdens telefoongesprekken aan: Waarover moeten we dan praten?
Dus blijkbaar is hetgeen wat voor mij zo belangrijk is bij jou helemaal niet duidelijk.
Wil mijn behoefte uitten, het is een lange, heftige diepe pijn van jaren.
En niet kan delen met jou….
Jij gooit meteen de deur dicht en gaat in de aanval.
Er is geen openheid voor een gesprek waar ik zo’n behoefte aan heb.
Ik VOEL niet dat je mijn moeder bent.
Ik mis steun en begrip.
Ik mis dat ik mijn gevoelens- dagelijkse dingen – gebeurtenissen niet kan delen.
Voel zo een onmacht – ben al jaren in gevecht om bij jou een ingang te vinden…
nog steeds zonder succes.
Mijn ziel doet pijn.
Ik heb echt het gevoel nooit iemand te hebben gehad waar ik op mocht/ kon steunen.
Ook daar zijn volgens mij moeders voor.
Je was/bent er niet als ik je nodig heb.
Sores van anderen is belangrijker deze werden/worden geloofd, ik niet.
Zo vaak gevoel dat ik moet strijden…strijden voor een plekje.
Daar pas ik nu voor…dat zou vanzelfsprekend moeten zijn.
Jij vind dat we interesse moeten tonen maar als je niet praat, weten we niets.
Je verwijt maar………
Je praat met anderen over zaken die je met ons zou moeten bespreken.
Maakt me zwart bij anderen en ik kan mijn kant van het verhaal niet vertellen.
Welke moeder zegt tegen haar dochter: “Je bent niet goed wijs”
Zou zo graag antwoorden willen.
Die ik alleeen van jou kan krijgen, waar ik al jaren om vraag.
Ben zo verdrietig, ik heb maar een moeder waar ik zo graag bij terecht zou willen.
Goedkeuring nodig !!!! Net van jou.
Wat me het meeste pijn doet en onmacht voel, zijn momenten als je niet tegen me kunt
“zeiken” Nikki aan de beurt is.
Onterecht want dat hoort niet bij haar.
Ik heb al jaren veel pijn en verdriet maar mag zich niet bij Nikki herhalen.
Het stuk opvoeden is allang klaar dus had onze relatie anders moeten zijn.
ALS TWEE GELIJKWAARDIG VOLWASSENE…… ”
In de tijd van de groepstherapie had een medeslachtoffer een
brief geschreven voor vriend/vijand eetstoornis.
Wat me erg raakte.
Wil dit graag met jullie delen.
“Hoi, mij is gevraagd om een brief te schrijven naar mijn eetstoornis en daar wil ik proberen aan te voldoen. Ik zeg proberen want ik weet niet aan wie ik hem moet schrijven. Is het mijn vriend of mijn vijand. Dat is me niet duidelijk. Wel duidelijk is dat ik niet met maar ook niet zonder hem kan.
Hallo vriend/vijand,
Bij deze schrijf ik een brief omdat praten met je moeilijk is. Praten dat doe ik graag tegen je maar het lijkt erop dat je niet wil luisteren. Ik heb nu al zo vaak geprobeerd om met je te breken maar dan blijkt toch weer dat onze vriendschap heel diep zit. Zo diep dat ik je vaak haat als je weer opduikt. Als blijkt dat ik toch weer een rot bui heb of er weer iets in mijn leven gebeurd dan merk ik dat ik je weer nodig heb. Je geeft me dan weer rust en een bevredigend en rustgevend gevoel. Dat gevoel wil ik juist hebben zonder jou. Vandaar dat jij in mijn beleving niet een vriend kan zijn maar meer een vijand.”
Laat iedereen in zijn waarde. Zou je zelf ook willen
Haal mijn weg niet weg onder mijn voeten, ook niet wanneer mijn weg Volgens jou een omweg is.
Nog steeds 🙁
Zal ik steeds bij me blijven houden
Ben in mijn ziel geraakt
Ben heel kwetsbaar
Nooit iemand gehad waar ik op kon steunen.
Heel vaak geschaad in mijn vertrouwen
Opengeteld waarmee aan de haal gegaan is
Misbruik van gemaakt is
Ondanks dat ben ik positief ingesteld
Wil nu alleen positieve mensen om me heen
Verlang naar een arm om me heen
Een knuffel/luisterend oor
Veeeel langgggg heeeel veeeel.
Mocht je contact willen opnemen, of reageren op deze site, kun je dit ook hier doen per email.