Rond mijn 13/14e jaar ben ik door een goede vriend van de familie regelmatig sexueel misbruikt.
Na mijn scheiding in ’97 heb ik deze man geconfronteerd; hij heeft alles toegegeven.
Jammer genoeg was het al verjaard en aangifte was niet meer mogelijk.
Tijdens mijn HBO-V tijd heb ik de vader van mijn dochter leren kennen.
In 1990 zijn we getrouwd, had ik toen mijn gevoel gevolgd, was dit niet gebeurd.
In 1994 is onze dochter geboren…het geweldigste wat gebeurd is. Ben zo SUPER trots op haar.
Voor haar heb ik een miskraam gehad.
In die tijd ging mijn ex ermee om alsof er niets gebeurd was. Ik heb een curatage moeten ondergaan in het ziekenhuis. Hij heeft me naar huis gebracht (carnavalstijd) en ging daarna zelf feesten.
Over deze gebeurtenis is nooit meer gepraat.
Na jaren en psychisch en lichamelijk geweld ben ik van mijn ex gescheiden.
Ook hij heeft bekend, is voor moeten komen en heeft me een geld bedrag moeten betalen.
Belachelijk want hetgeen je op dat moment aangedaan wordt is voor eeuwig. Zeker niet in geld uit te drukken. Die “littekens” draag je voor altijd bij je en zijn niet meer te “genezen”.
In deze tijd had ik de 1e keer een “eetstoornis”
Heb zelf stappen gezet richting therapie en ben er ook weer langzaam “uitgekropen”.
Had mijn dochter om voor te zorgen.
Mijn moeder is achter mijn rug om naar mijn huisarts geweest en wilde me laten opnemen.
Heb dit altijd als verraad gevoeld
Vind het super belangrijk dat TEGEN me gepraat wordt in plaats van OVER me.
Kan me dan niet verdedigen.
Volgens mij is dit ook het gevolg van het misbruik en psychisch/lichamelijk geweld.
Hoe heftig een ruzie/discussie ook is het geeft de ander nog niet het recht te gaan slaan.
Mijn gevoel (wat altijd goed was) heb ik lange tijd niet op de eerste plaats gezet.
Ben een tweede relatie aangegaan ( nadat ik drie jaar alleen ben geweest met mijn dochter).
Waar mijn gevoel toen al aangaf: Nee maar toch ben ik tegen beter weten in ervoor gegaan.
Doordat ik niet opgeef en een stap gezet heb ervoor ga, positief probeerd te blijven heeft deze relatie 7 jaar geduurd.
Ik ben weggegaan nadat ik na een heftige ruzie klappen kreeg.
De nasleep heeft 5 jaar geduurd en een flinke last op mijn schouders veroorzaakt.
Ik kon me niet voorstellen dat er ook andere mannen bestaan.
Heb het gewoon niet kunnen geloven.
Inmiddels ben ik 8 jaar samen met mijn partner.
Samen hebben we een zaak opgebouwd, werken met elkaar en vullen elkaar goed aan.
Zowel zakelijk als in ons prive leven.
Wel was het moeilijk om me bij mijn partner thuis te voelen.
Zijn jongste dochter woonde nog thuis maar accepteerde me voor geen meter.
Heb vaak pogingen gedaan om normaal met haar om te gaan.
Vaker met mijn partner dingen besproken maar hij gaf me (jammer genoeg) niet het gevoel achter me te staan.
Ben gaan zwijgen waardoor ik niet kon zijn wie ik ben.
Zeker niet als zij in de buurt is heb ik het gevoel door haar bewust gekwetst te worden.
Weet dat zij het ook niet makkelijk heeft gehad in een bepaalde periode maar aan haar gebeurtenissen in haar leven kan ik niets veranderen.
Nu zelfs (ze woont inmiddels met haar vriend) als ik weet dat we haar gaan ontmoeten komt er een angst in me naar boven.
Ik merk zelfs dat ook mijn partner op zulke momenten anders is.
Ik word vaker geconfronteerd met situaties zonder dat ik een keuze heb. Voel me dan echt met de rug tegen de muur staan.
“Mijn” eetstoornis is er weer ingeslopen…….. heel geniepig.
Voor de zoveelste keer op mijn ziel getrapt.
Mocht je contact willen opnemen, of reageren op deze site, kun je dit ook hier doen per email.